به گزارش دیارجنوب، در یادداشت جعفر درفشان آمده است: استان بوشهر، این خطهٔ گرم و پرتلاش که روزگاری مهد استعدادهای درخشان والیبال بود، امروز در سایهٔ مدیریتی ضعیف و خودمحور، به ورطهٔ انحطاط ورزشی کشیده شده است. هیأت والیبال استان در طول چهار سال گذشته، نه تنها نتوانسته گام مثبتی در جهت پیشرفت این رشته بردارد، بلکه با تصمیمات نادرست و بی‌برنامگی، و کج سلیقگی والیبال بوشهر را تا رتبه آخر فدراسیون در سال ۱۴۰۳ سقوط داده است.
۱. تعطیلی مسابقات و نابودی ساختار لیگ‌های استانی
یکی از اصلی‌ترین وظایف هیأت والیبال هر استان، برگزاری منظم مسابقات در سطوح مختلف است تا بازیکنان در فضایی رقابتی رشد کنند. اما در بوشهر، مسابقات استانی به شکل نامنظم برگزار شده یا کلاً لغو گردیده‌اند. لیگ‌های پایه و رده‌های سنی نوجوانان و جوانان، که باید محل شناسایی و پرورش استعدادها باشند، به کلی تعطیل یا با چند تیم محدود برگزار شده‌اند. این بی‌توجهی باعث شده بسیاری از نوجوانان مستعد، جذب سایر رشته‌های ورزشی شوند یا کلاً از ورزش دلزده گردند.
۲. مرگ خاموش والیبال ساحلی در سرزمین موج و آفتاب سرزمینی با بیش از پانصد کیلومتر ساحل ماسه ای زیبا
بوشهر با داشتن طولانی‌ترین خط ساحلی کشور و آب‌وهوای مناسب، یکی از مستعدترین مناطق برای رشد والیبال ساحلی است. بازیکنان این رشته بارها در سطح ملی حضور داشته اند و آینده‌ای روشن برای این ورزش در استان متصور بود. اما متأسفانه در این سه سال، هیچ برنامه‌ای برای برگزاری مسابقات ساحلی، اردوهای تیم‌ملی یا حتی کلاس‌های آموزشی وجود نداشته است. بسیاری از ستاره‌های آینده‌دار این رشته، به دلیل نبود حمایت و برگزاری نشدن حتی یک تورنمنت داخلی، یا به استان‌های دیگر مهاجرت کرده‌اند یا کلاً از والیبال خداحافظی نموده‌اند.
۳. دانش‌افزایی؟ حتی یک وبینار ساده هم نه!
در دنیای امروز که علم و تاکتیک ها و تکنیک در والیبال هر روز در حال پیشرفت است، هیأت والیبال بوشهر حتی یک دوره آموزشی، سمینار یا وبینار تخصصی در سال گذشته برای مربیان و بازیکنان برگزار نکرده است. مربیان استان سال‌هاست با اطلاعات قدیمی کار می‌کنند و بازیکنان از جدیدترین متدهای تمرینی و تاکتیکی بی‌خبرند. یا آنها که پیگیر هستند با شرکت در دوره های آموزشی سایر استانها در پی رشد علمی خود هستند این در حالی است که سایر استانها با برگزاری دوره‌های منظم دانش‌افزایی، سطح مربیان و بازیکنان خود را ارتقا می‌دهند.
۴. مدیریتی خودرأی، منزوی و ناتوان
ریاست هیأت والیبال بوشهر به جای استفاده از نظرات کارشناسان و پیشکسوتان، فقط با افرادی هم‌سو و بله‌قربانگو کار می‌کند. هرگونه انتقاد یا پیشنهاد اصلاحی با برخوردی تحکم‌آمیز روبه‌رو می‌شود و فضای هیأت به‌کلی بسته و غیرپویاست. شعار همیشگی مدیریت فعلی این است: “نمی‌شود! امکانات نیست! بودجه نداریم!” در حالی که استان‌های هم‌تراز با امکانات کمتر، با مدیریت جهادی و خلاقیت، به نتایج درخشانی رسیده‌اند.
۵. فرار استعدادها و مرگ امید در جوانان
بازیکنان مستعد استان بوشهر که روزی امید می‌رفت در سطح ملی بدرخشند، امروز یا به استان‌های دیگر پناه برده‌اند یا کلاً والیبال را کنار گذاشته‌اند. خانواده‌هایی که سرمایه‌گذاری زیادی روی آموزش فرزندانشان کرده بودند، اکنون با دلسردی شاهد هدررفتن استعدادهایشان هستند. چرا باید جوان بوشهری برای دیده‌شدن مجبور باشد به تهران یزد یا اصفهان برود؟
۶. سکوت مسئولان بالادستی؛ چرا؟
آیا فدراسیون والیبال از این وضعیت آگاه نیست؟ چرا با وجود عملکرد ضعیف هیأت بوشهر، هیچ تذکری داده نشده و یا تغییری در مدیریت آن ایجاد نشده است؟ آیا نظارتی بر عملکرد هیأت‌های استانی وجود دارد؟ والیبال بوشهر در حال نابودی است و سکوت فدراسیون به معنای تأیید این وضعیت اسف‌بار است.
فراخوانی برای نجات والیبال بوشهر
والیبال این استان نیازمند مدیریتی دلسوز، متخصص و امیدوار است که به جای گفتن “نمی‌شود”، بگوید “چطور می‌شود؟” نیازمند هیأتی است که از تمام ظرفیت‌های موجود استفاده کند، با پیشکسوتان مشورت نماید، مسابقات را احیا کند، و استعدادها را شناسایی و حمایت نماید.
والیبال بوشهر می‌تواند و باید دوباره بدرخشد!
اما زمان تنگ است…
و هر روز تأخیر، یعنی فرصتی دیگر از دست رفته…
