به گزارش دیارجنوب، این یادداشت به شرح ذیل است:
ویکتور هوگو جمله جالبی دارد. می گوید:
خوشبخت، کسی است که به یکی از این دو چیز دسترسی دارد یا کتاب های خوب یا دوستانی که اهل کتاب باشند.
شاید این جمله در نگاه اول ساده به نظر برسد اما در حقیقت ریشه گرایش یا عدم تمایل به کتابخوانی بسیاری از ما را در خود دارد. مساله این است که ما خیلی بیشتر از آنچه که اظهار فضل و دانش می کنیم به همان اندازه کتاب نمیخوانیم.
امروز مطالعه به عنوان یکی از فرایند های رفتاری بنیادینی شمرده می شود که متاسفانه در محاق عجیبی فرو رفته است. ما گاه کتاب نمیخوانیم چون بر این باوریم که کتاب خواندن عملی قدیمی و به دور از سبک زندگی امروز است. سبک زندگی امروز را چه تعریف می کنیم؟ فرو رفتن و غرق شدن در شیوه های ارتباطی جدید و دانش پذیرفتن از شیوه های نوین تر جهان امروز. در حالی که صد البته خود می دانیم که از همان روش های نوین نیز لزوما در جهت دانش افزایی خود بهره نمی بریم. ما علاقه زیادی به گذران وقت داریم و خواندن در رسانه های دیجیتال لزوما به معنا و مفهوم روشی که کتاب خواندن دنبال می کند نیست. ما مطالعه کم عمق و فرّار را دنبال می کنیم در حالی که کتاب به دست گرفتن و خواندن مجالی برای ما فراهم می کند که نگاه ما و اندیشه ما و تدبر و تعقل ما به نوسانی کنترل شده و با لذت و عمق بیشتری به دریافت درونی ما برسد.
ما کتاب نمیخوانیم. چرا که به دانایی خود باور داریم. چا که بر این باوریم که با بزرگ تر شدنمان لزوما بهره مندی ما از ادبیات، تاریخ، علم و … افزایش می یابد در حالی که کسب دانش فرایندی متاثر از محیط پیرامون است و زیر بنای آن مطالعه است.مطالعه است که وسعت اندیشه و تحلیل ما را نسبت به موضوعات مختلف عمق می بخشد و نوعی نگرش جامع نسبت به هستی پیرامونی ما به ما می بخشد.
امروزه در بسیاری از فرهنگ ها مطالعه جایگاه خود را در میان جوامع حفظ کرده است و این حفظ پویایی ناشی از آن است که تنوع رسانه ها قطعا نمی تواند جایگاه کتابخوانی و فرهنگ مطالعه را دستخوش آماج خود قرار دهد. کتاب همواره یار دیرین و همنشین خلوت آدمهاست و شاید کسانی به این مهم پی می برند که ساعتی از هیاهوی دیگر شبکه های ارتباطی پا بیرون می نهند و خلوتی می یابند و آنگاه کتاب قدم به قدم دست را گرفته و به جهانی دیگر پا می گشاید. کتاب لذت همنشینی با دوستی است که ما را با خود به وادی اندیشه، عشق، شور و نجوای زندگی می کشاند. تجربه ای دیگر در مسیر زیستن این جهانی ما.
ما همواره وقت و فرصت کافی برای خواندن کتاب نداریم. ما همواره در تار و پود رنج از برنامه ریزی نداشتن دست و پا می زنیم و برای نخواندن هزار و یک دلیل می آوریم. هرگز به این نیندیشیده ایم که چقدر از زمان روزانه خود را به بطالت می گذرانیم. چقدر از زمان خود را به انتظارهایی می گذرانیم که غالبا با فکرهای پریشان می گذرد حال آنکه تورق کتابی در دست در همان زمان های انتظار چقدر به ما توان و نیروی مدیریت تنش های درونی می بخشد.
گاه کتاب نمی خوانیم با این پیش فرض که کتاب گران است. اما سوال اینجاست که آیا دسترسی به کتاب هم اندک است؟ حال آنکه امروزه علاوه بر رشد و توسعه کتابخانه های عمومی و تنوع رویکرد کتابخانه ها در ارائه خدمات مرتبط با کتاب، تسهیل دسترسی به انواع موضوعات و منابع با روش های جستجوی نوین و در کنار آن دسترسی به کتاب های پی دی اف، توسعه شیوه های توزیع و ارسال کتاب، به چرخه افتادن فروش کتب دسته دوم و با قیمت مناسب هیچ کسی نیست که نتواند به کتاب دسترسی داشته باشد.
نکته دیگر این که یکی از دلایل کتابن خواندن ما آن است که در شناختن طبع و ذوق و نیاز خود به موضوعات مورد نظر در انتخاب کتاب عاجز و سرگردانیم. عمدتا نمی دانیم چه باید بخوانیم و چرا باید بخوانیم.نمی دانیم تعلق خاطر به چه موضوعاتی داریم و سبک زندگی ما پذیرش و درک چه مفاهیمی را می طلبد. غالبا با انبوهی از کتابها مواجهیم اما هیچ کدام از آن ها ما را راضی به نشستن و مطالعه نمی کند. لذا درک نیاز و هدفمندی مطالعه گاه می تواند قفل کتاب نخواندن ما را باز کند.
باید بپذیریم که به همان اندازه که از کتاب فاصله می گیریم ممکن است دستخوش آسیب های ناشی از جهل گردیم. جهل لزوما بی سوادی نیست بلکه نداشتن توان و دانش مواجهه با فراز و نشسیب های زندگی و عدم توانمندی در مواجهه با بحران های درونی و بیرونی ارتباطی ماست. ما در زمانه ی دانایی زیست می کنیم و چه بخواهیم و چه نخواهیم همراه با سیل تولید و بازخورد علوم و دانش ها قرار داریم و بی شک بهترین شیوه ی زیست در چنین جهانی کسب معلومات است و چه راهی بهتر از کتاب.
